خانه مجهز برای زندگی روی ماه

 

به دنبال تصمیم ناسا برای اعزام انسان به کره ماه، مهندسان فناوری اقدام به طراحی و ساخت اولین خانه مجهز برای زندگی روی ماه کردند.

ناسا با برنامه «آرتمیس» قصد دارد بار دیگر انسان‌ها را به ماه بفرستد که این برنامه مورد توجه افراد زیادی قرار گرفته است. در میان آن‌ها به طراحان دانمارکی «Sebastian Aristotelis» و «Karl-Johan Sørensen» برمی‌خوریم که در حال توسعه یک ماژول قمری به عنوان بخشی از فضاپیما با الهام از اوریگامی هستند که به صورت خودکار باز می‌شود و در گرینلند مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

طراحان در ساخت این وسیله برای سهولت در حمل و نقل از یک فریم آلومینیومی کامپکت استفاده کرده‌اند که علاوه بر وزن کم، از مقاومت مناسبی هم برخوردار باشد.

در حالی که ایده زندگی روی ماه توسط فضانوردان جذابیت‌های مخصوص به خود را دارد، در واقعیت زندگی در یک محیط با جاذبه پایین و لباس‌های مخصوص مشکلاتی در زمینه ساخت دستگاه‌ها ایجاد می‌کند. به همین دلیل ساخت خانه مجهز برای زندگی روی ماه که بتواند خودش را جمع کند برای افرادی که قصد دارند برای اولین بار روی ماه زندگی کنند، یک پیشنهاد عملی به نظر می‌رسد.

۳۲۸ پنل جداگانه با یک دوخت انعطاف پذیر در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند و ظاهری مانند یک تانک ایجاد کرده‌اند. با وجود ظاهر خشن، درون آن به گونه‌ای طراحی شده که برای افراد جذابیت بیشتری داشته باشد که شامل کابین‌های عایق در برابر صدا برای حفظ حریم خصوصی می‌شود (خانه مجهز برای زندگی روی ماه).

افرادی که درون این ماژول قمری زندگی می‌کنند، به یک شبیه‌ساز آب و هوا دسترسی دارند که می‌توانند از پنل‌ها و اسپیکر‌ها برای ایجاد حس طوفان، صبح‌های آفتابی یا بعدازظهر‌های بارانی استفاده کنند. این وسیله همچنین از یک راکتور جلبک بهره می‌برد که می‌تواند مواد مغذی را تامین کند و مجهز به پنل‌های خورشیدی برای تامین انرژی باتری‌ها، باغچه عمودی برای رشد سبزیجات تازه و یک پرینتر سه بعدی برای تولید قطعات یدکی شده است.

این دو طراح در حال آماده‌سازی طرح خود هستند و می‌خواهند نمونه‌های اولیه آن را تولید کنند. دو نفر می‌توانند در این ماژول زندگی کنند که در اواخر سال جاری میلادی در دنیای واقعی مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

پژوهشگران دانشگاه صنعتی نانیانگ(Nanyang Technological University) سنگاپور در مطالعه اخیرشان یک فرایند تخمیر مبتنی بر پسماندهای میوه را برای خارج کردن کیتین از پوسته‌های سخت‌پوستان توسعه داده‌اند که این روش باعث می‌شود پلیمر کیتین (Chitin) با کیفیت‌تری تولید شود.

کیتین موجود در پوسته‌های سَخت‌پوستان، یک پلیمر طبیعی است. کیتین، مشتقی از گلوکز است و در جانداران متنوعی یافت می‌شود. این ماده سازنده اصلی دیواره سلولی قارچ‌ها، اسکلت خارجی بندپایانی چون خرچنگ‌ها و حشرات، رادولای نرم‌تنان و منقار سر پایان، از جمله ماهی مرکب و هشت‌پا است.

کیتین در سال‌های اخیر مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. کیتین در میان پلیمرهای دیگر، زیست فروسا و زیست سازگار است و می‌تواند کاری کند که پسماندهای دریایی مفید باشند.

طی این مطالعه محققان تلاش کردند تا پوسته‌های میگو را با انواع مختلف باکتری‌ها و پسماندهای میوه ترکیب کنند. ایده این بود که گلوکز حاصل از میوه باعث تقویت فرایند تخمیر می‌شود و از نظر شیمیایی پوسته‌ها را می‌شکند تا کیتین به راحتی استخراج شود. در مجموع ۱۰ نوع پسماند میوه مختلف از جمله تفاله انگور، پوست سیب، پوست انبه، هسته‌های آناناس و پوست موز مورد استفاده قرار گرفت.

مطالعات اخیر نشان داده‌اند که می‌توان از آن در مواردی مانند بسته‌بندی مواد غذایی کمپوست، پانسمان و حتی قسمتی از خودرو که رنگ آن بنابر دلایلی از بین رفته، استفاده کرد. به طور معمول، کیتین از طریق پوسته سخت پوستان و از طریق فرایند تصفیه اسید استخراج می‌شود. با این حال، این روش گران است، انرژی زیادی برای انجام آن می‌بایست صرف شود و ممکن است از این طریق زباله‌های سمی که می‌توانند وارد آبراه‌ها شوند، تولید شوند.

این تکنیک بسیار مؤثر بود و هنگامی که کیتین حاصل شده از این روش مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، مشخص شد که “شاخص بلورینگی”(crystallinity index) آن ۹۸.۱۶ درصد است. در مقابل، شاخص بلورینگی نمونه‌های کیتین به دست آمده از روش سنتی فقط ۸۷.۵۶ درصد بودند. بلورینگی مقیاسی برای اندازه گیری میزان خالص بودن ماده است.

پروفسور “ویلیام چن”(William Chen) رهبر این مطالعه گفت: تحقیقات ما منجر به توسعه نه تنها کیتین با کیفیت بالاتر، بلکه یک فرایند پایدارتر و سازگار با محیط زیست شده است. در حالی که می‌توان از انواع مختلف پسماندهای میوه در این فرایند استفاده نمود اما قند حاصل از تفاله انگور قرمز بهترین عملکرد را در میان میوه‌ها داشت.

 

منبع: باشگاه خبرنگاران